Żołnierze w służbie historii Amelia Kołat - Konkurs II edycja -

Żołnierze w służbie historii Konkurs dla uczniów „klas mundurowych”

Nawigacja

Informacja

Strona znajduje się w archiwum.

Krzysztof Tekiel


Nazwa szkoły
Prywatne Liceum Ogólnokształcące dla Młodzieży w Nowym Targu
Ulica i nr domu szkoły
św. Katarzyny 1
Kod pocztowy szkoły
34-400
Miasto szkoły
Nowy Targ

Dane zespołu

Nauczyciel – Opiekun - imię i nazwisko
Krzysztof Tekiel
E-mail
tekiel@wp.pl
Telefon
664474412

Pierwszy uczeń

Uczeń 1 – imię i nazwisko
Amelia Kołat
Klasa
I
Profil klasy
policyjny
E-mail
ameliacieslak04@gmail.com

Drugi uczeń

Uczeń 2 – imię i nazwisko
Katarzyna Chybowska
Klasa
I
Profil Klasy
policyjny
E-mail
Chybowska556@gmail.com

Trzeci uczeń

Uczeń 3 – imię i nazwisko
Gabriela Dusza
Klasa
I
Klasa
policyjny
E-mail
gabi2341586@gmail.com

Miejsce pamięci

Nazwa miejsca
Piatichatki
Lokalizacja
Array
Dokładny opis miejsca
Piatichatki – dawniej osada w pobliżu Charkowa, w pobliżu której rozciągał się lasek o tej samej nazwie, obecnie VI kwartał strefy leśno-parkowej Charkowa. W 1940 roku pogrzebano tu ofiary zbrodni katyńskiej – 3739 oficerów Wojska Polskiego, jeńców wojennych z obozu w Starobielsku rozstrzelanych przez NKWD w siedzibie Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie, położonego w centrum miasta. W latach 1991–1992 zeznania na temat tej zbrodni złożył przed prokuratorami rosyjskiej Głównej Prokuratury Wojskowej jeden z jej wykonawców, Mitrofan Wasiljewicz Syromiatnikow, w 1940 roku strażnik w więzieniu NKWD w Charkowie, który zajmował się m.in. wywożeniem zwłok do Piatichatek.
W 1991 roku przeprowadzono w Piatichatkach pierwszą wstępną ekshumację, której celem były tylko wstępne oględziny miejsca. Znaleziono wtedy 2 masowe groby, w których znajdowały się łącznie zwłoki ok. 320 oficerów Wojska Polskiego. We wrześniu 1994 roku władze zezwoliły na drugą ekshumacje, podczas której grupa archeologów pod kierunkiem profesora Andrzeja Koli wykonała odwierty próbne i oznaczyła dużą część grobów. Trzecia ekshumacja odbyła się w 1995 roku. Grupa archeologów wykonała wtedy ponad osiem tysięcy odwiertów i odnalazła wszystkie groby. W większości mogił zwłoki poukładane były w od 5 do 12 warstw. W niektórych grobach ciała były wrzucone do jam bez żadnego ładu. Tak było w przypadku największego grobu, z którego wydobyto ok. 1050 ciał. Z najmniejszego grobu wydobyto ok. 160 zwłok.
W 1969 roku Jurij Andropow, przewodniczący KGB a późniejszy Sekretarz Generalny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego , kazał zatrzeć ślady mordu na Polakach, gdy dzieci znalazły w Piatichatkach groby kilku tysięcy rozstrzelanych oficerów i generałów Polski burżuazyjnej pogrzebanych tam przez NKWD.
17 czerwca 2000 roku w Piatichatkach otwarto Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. To jeden z wielu Cmentarzy Wojennych na tej nieludzkiej ziemi. Cmentarz, który nie jest zaznaczony na planach miasta i nie jest znany zdecydowane większości jego mieszkańców, znajduje się w lesie po prawej stronie szosy wylotowej prowadzącej z centrum Charkowa w kierunku północnym, przed zabudowaniami przedmieścia Piatichatka. Główną osią cmentarza jest szeroka aleje łącząca dwie ściany ołtarzowe: polską – z krzyżem łacińskim i ukraińską – z krzyżem prawosławnym. Po obu stronach alei znajdują się zbiorowe mogiły, na których umieszczono tabliczki ze znanymi nazwiskami ofiar. Miejsce dołów śmierci, gdzie pierwotnie spoczywały szczątki ofiar zaznaczono niewielkimi pagórkami, na których umieszczono krzyże. Poza obrębem nekropolii, tuż przy szosie, znajdują się trzy skromne pomniki, wzniesione dla upamiętnienia ofiar przez członków ich rodzin jeszcze przed wybudowaniem cmentarza. W głównej części Cmentarza znajduje się ściana na której umieszczone są imiona i nazwiska ofiar NKWD z wiosny 1940 roku. Również znajdują się tutaj tabliczki z imionami i nazwiskami, stopniami wojskowymi, datą urodzenia oraz miejscem pełnienia służby. Przed ścianą z nazwiskami ofiar znajduje się ołtarz gdzie odprawiane są msze podczas świąt i wizyt grup na cmentarzu.
Zdjęcia

Miejsce pamięci nr 2

Zdjęcia

Miejsce pamięci nr 3

Zdjęcia

Żywa lekcja historii

Opis przeprowadzonej żywej lekcji historii
W dniu 27 kwietnia 2020 roku nasza grupa zajmująca się upowszechnieniem postaci majora Wojska Polskiego Franciszka Bednarskiego przeprowadziła nietypową lekcję ze względu na panujące zagrożenie epidemiczne. Odbyłyśmy lekcje przeprowadzoną zdalnie z 21 uczniami II klasy z Liceum Ogólnokształcącego imienia Seweryna Goszczyńskiego w Nowym Targu. Jednakże nie był to pierwszy kontakt uczniów Goszczyńskiego z naszą grupą. Jeszcze na początku marca, to jest wówczas kiedy lekcje w szkołach odbywały się w sposób normalny spotkałyśmy się na boisku szkolnym właśnie z tą klasą gdzie opowiedziałyśmy o naszym projekcie. W kilku słowach przedstawiliśmy postać majora Franciszka Bednarskiego i jego losy w trakcie II wojny światowej. Miało to być preludium do przeprowadzenia żywej lekcji historii z uczniami klasy drugiej. W późniejszym okresie to jest w miesiącu kwietniu wraz z innymi grupami z naszego Liceum Ogólnokształcącego biorącymi udział w konkursach „Żołnierze w służbie historii” i „Policjanci w służbie historii” zamierzałyśmy przeprowadzić grę miejską. Niestety nasze ambitne plany ze względu na zagrożenie epidemiczne uległy zmianie. Nie mogłyśmy przeprowadzić wymienionych zajęć, ale nie zostawiłyśmy uczniów klasy II bez dalszych informacji odnośnie naszego bohatera. Korzystając z komunikatorów społecznych przeprowadziłyśmy zdalną, żywą lekcją historii. Podczas zajęć jeszcze raz przypomniałyśmy naszym rozmówcom o realizacji naszego projektu. Podczas lekcji na podstawie przygotowanych przez nas prezentacji omówiona została Kampania Wrześniowa 1939 roku. Opowiadałyśmy o dowódcach Wojska Polskiego, bitwach i losach żołnierzy podczas pierwszych dni wojny. Kolejnym punktem naszej lekcji było przedstawienie losów żołnierzy w sowieckiej niewoli. Również i w tym przypadku na podstawie wcześniej przygotowanej prezentacji omówiłyśmy powstanie obozów dla polskich oficerów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Omówiłyśmy jak wyglądało życie żołnierzy w obozach. Bardzo duże poruszenie wśród naszych rozmówców wywołał temat likwidacji wymienionych obozów NKWD. Na zakończenie lekcji przekazałyśmy naszym rozmówcom link do przygotowanego przez nas filmu o majorze Wojska Polskiego Franciszku Bednarskim. W momencie gdy lekcja dobiegała końca nasi rozmówcy stwierdzili, że bardzo ich ta lekcja zainteresował i dodatkowo poszerzyła ich wiedzę na ten temat. Jednocześnie wspólnie stwierdziliśmy, że w momencie gdy będziemy mogli już normalnie chodzić do szkoły spotkamy się ponownie i jeszcze raz omówimy sobie ten temat i przeprowadzimy zaległą grę miejską.
Zdjęcia
Pliki
Plik 1 Plik 2 Plik 3 Plik 4 Plik 5
Plik ZIP lub RAR
Plik ZIP lub RAR

Sylwetka bohatera

Imię i nazwisko bohatera
mjr Franciszek Bednarski
Lata życia
1897 - 1940
Opis postaci
Franciszek Bednarski
Urodził się 2 kwietnia 1897 r. w Kunicach (obecnie gmina Gdów, powiat wielicki w woj. małopolskim). Syn Kacpra i Anny z d. Nowickiej.
Wstąpił do Legionów Polskich dnia 5 października 1914 r. , gdzie służył jako plutonowy w II Pułku Ułanów Szósty Szwadron, aż do rozwiązania Polskiego Korpusu Posiłkowego (Legionów Polskich) w dniu 12 marca 1918 r. Następnie od 1 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim, jako oficer zawodowy. Dnia 5 grudnia 1921 r. jako porucznik adiutant 24 Pułku Ułanów został awansowany na stopień kapitana, za pobyt na froncie bezpośredniej styczności bojowej z nieprzyjacielem. Major 13 Dywizji Piechoty na stanowisku Komendanta Przysposobienia Wojskowego Konnego, członek Dowództwa 13 Dywizji Piechoty. Początkowo stacjonował w garnizonie w Równem, w połowie lat trzydziestych przeniesiony do Łucka, gdzie mieściła się Komenda Rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego 13 Dywizji Piechoty. 8 września 1939 r. major Bednarski, dowódca oddziału Kawalerii przy 13 Pułku Piechoty został skierowany wraz z 13 Dywizją Piechoty na front niemiecki. Po rozbiciu dywizji dostał się do Równego (ośrodek zapasowy 13 DP), które 17 września 1939 r. zostało zajęte przez wojsko sowieckie. W przeddzień wejścia sowietów odmówił ucieczki do Rumunii. Aresztowany, trafił do obozu w Starobielsku, zamordowany w Charkowie..
List mjr. Franciszka Bednarskiego z obozu w Starobielsku.
Kochana Mamusiu!
Pisałem już 1.1.40, nie otrzymałem jednak od Was żadnej wiadomości. Nie mam również do tej pory wiadomości od Niny i Basi, które zostawiłem u Pedyczewskich wieś Usicze, poczta Tarczyn, obwód Wołyński, rejon Łucki/Russlant. Jestem z tego powodu bardzo niespokojny o ich los. Na wysłane do p. Syczewskiego Władysława kartki dla Ninki nie otrzymałem odpowiedzi. Wysłałem telegram i czekam, może dowiem się, że ich tam nie ma. Może są u Was? Proszę poinformować mojego ojca, że ja tu jestem: Kasper Bed. Masarska 1 Kraków. Co jest z Kaziem? Piszę mało – bo mam ograniczone możliwości pisania. Czekam na wiadomość od Was i o Was, o Waszym losie i powodzeniu. Sam jestem zdrowy i przyjechałem tutaj bez rzeczy, jestem sześć miesięcy poza domem. Całuję wszystkich. Franek
Wykorzystane źródła
Zdjęcia z archiwum p. Łazęckiej
do góry