Żołnierze w służbie historii Olga Poszytek - Konkurs II edycja -

Janina Hofman

1922 - 2017

Bohater wojny to nie zawsze mężczyzna z karabinem. To również tysiące kobiet, które uczestniczyły w walkach bezpośrednio na linii albo tuż za linią frontu.

Dlatego właśnie, jako symbol tych wszystkich osób, zdecydowaliśmy się upamiętnić "pielęgniarkę spod Monte Cassino".
Pani Janina Hofman (z domu Maculewicz) urodziła się 24 czerwca 1922 roku w Wołożynie w województwie nowogródzkim (dzisiejsza Białoruś), w rodzinie o bogatych tradycjach patriotycznych (ojciec pani Janiny był legionistą, a w okresie II RP komisarzem Policji Państwowej). Dzieciństwo upływało pani Janinie spokojnie aż do września 1939. Wybuch wojny zastał ją w gimnazjum w Oszmianie. Bez wahania ruszyła z pomocą przy roznoszeniu powołań mobilizacyjnych. Wiarę w szybki koniec wojny przerwał atak sowietów 17 września 1939 roku. W kwietniu 1940 roku wraz z rodziną, podobnie jak tysiące Polaków zostaje zesłana do północnego Kazachstanu. Rok 1940 to czas głodu, ciężkiej pracy i braku nadziei. Ale charakter nie pozwalał pani Janinie na poddanie się. Wiosną 1941 roku podejmuje desperacką próbę powrotu do kraju. To niesamowity, wręcz filmowy epizod jej życia. Wraz z przyjaciółką Zuzią przemierza obszar ZSRR docierając przez Moskwę aż do granic dawnej Polski. Tam zostaje aresztowana i oczekuje na decyzję władz. Po ataku Niemców na Związek Sowiecki ucieka z transportu więźniów i wraca do rodziny w Kazachstanie. Tam dociera do niej informacja o formowaniu polskiego wojska. Wraz z grupą przyjaciół udaje się w rejon Buzułuku, gdzie powstaje II Korpus pod dowództwem gen. Andersa. Tam w październiku 1941 roku wstępuje do służby sanitarnej. Po szkoleniu wojskowym i medycznym pracuje jako pielęgniarka w szpitalu przy 7 Dywizji Piechoty. W jej pamięci głęboko zapadł okres formowania oraz ewakuacji II Korpusu. Fatalne warunki, głód, choroby towarzyszyły Polakom przez długi czas. Ale te wszystkie przeszkody nie są w stanie złamać siły charakteru pani Janiny. W takich okolicznościach spotyka miłość swojego życia - kapitana Dywizji Strzelców Karpackich Alfreda Hofmana. Wielkie uczucie przynosi ślub w Bazylice Wszystkich Narodów na Górze Oliwnej w Jerozolimie. W tym czasie pani Janina przechodzi również dodatkowe szkolenia i uzyskuje stopień porucznika oraz status siostry PCK. Z II Korpusem przechodzi cały szlak bojowy. Jest blisko linii frontu pod Monte Cassino. Wspomnienia ze szpitali polowych są dramatyczne. Jest również w Bolonii oraz Ankonie, gdzie w szpitalu spotyka swojego męża, który został ciężko ranny. Koniec wojny stawia przed małżonkami konieczność wyboru dalszej drogi. Decydują się na wyjazd do Anglii. W 1946 roku pani Janina płynie do Anglii, a w drodze - na pokładzie statku ,,Atlantis" przychodzi na świat jej pierwsza córka. Po niemal trzech latach pobytu na wyspach, w wyniku tęsknoty za krajem oraz niechęci Brytyjczyków rodzina Hofmanów decyduje się na powrót do Polski. Od 1948 roku mieszkają w Rzeszowie a potem Tarnobrzegu, czyli w rodzinnych stronach męża pani Janiny. Czasy komuny to pasmo szykan ze strony władzy, degradacja, problemy z praca. Pani Janina znajduje zatrudnienie w tarnobrzeskiej służbie zdrowia, gdzie po wielu latach zostaje przełożoną pielęgniarek. Dopiero w wolnej Polsce jej postawa zostaje odpowiednio doceniona. Aktywnie uczestniczy w działaniu organizacji kombatanckich. Wszyscy pamiętają ją jako pogodną, konkretną i pełną energii kobietę. Od 2010 roku pani Janina mieszkała u córki w Koszalinie. Mimo podeszłego wieku nadal jest aktywna. Bierze udział w obchodach rocznicowych pod Monte Cassino w towarzystwie córki generała Andersa oraz premier Ewy Kopacz. W Koszalinie zostaje awansowana do stopnia kapitana. Umiera 23 listopada 2017 roku w wieku 95 lat. Ceremonia pogrzebowa z pełnymi honorami wojskowymi była bardzo podniosłym wydarzeniem. Pani Janina Hofman spoczywa wraz z mężem w Alei Zasłużonych na koszalińskim cmentarzu. Pani Janina otrzymała wiele polskich, włoskich oraz brytyjskich odznaczeń wojskowych i honorowych. Jako jedna z nielicznych Polek otrzymała również medal Florence Nightingale za swoje zasługi w pracy z chorymi.
Historia jej życia jest niezwykła, pełna niesamowitych przeżyć i bardzo inspirująca. Jesteśmy dumni, że mogliśmy upamiętnić tak wspaniałą osobę.